Our History

Medycyna sportowa jest interdyscyplinarną dziedziną wiedzy lekarskiej wykorzystującą osiągnięcia antropologii, biochemii i fizjologii, psychologii, dietetyki i teorii treningu sportowego oraz dyscyplin klinicznych, jak ortopedia, traumatologia, pediatria, choroby wewnętrzne, kardiologia i rehabilitacja. Podstawowym celem medycyny sportowej jest ochrona zdrowia osób biorących udział w aktywności fizycznej począwszy od zajęć wychowania fizycznego do sportu wyczynowego, od rekreacji do treningu zdrowotnego i od profilaktyki chorób do ich leczenia i rehabilitacji. Medycyna sportowa zajmuje się człowiekiem aktywnym fizycznie w zdrowiu i chorobie we wszystkich okresach jego życia. W odróżnieniu od innych dyscyplin medycznych, medycyna sportowa obejmuje całość procesów fizjologicznych i patologicznych jakie dokonują się w organizmie pod wpływem lub braku aktywności fizycznej.

Historia medycyny sportowej rozpoczyna się w latach 30-tych ubiegłego wieku, gdy zaczęto tworzyć skoordynowany system opieki medycznej nad sportowcami, prowadzony początkowo przez lekarzy wojskowych wykształconych w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Pierwszy Zjazd Naukowy Polskiego Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych odbył się w dniach 10-16 lutego 1937 roku w Worochcie. Pierwszym przewodniczącym zarządu Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych został prof. med. Gustaw Adolf Szulc, dyrektor Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie, natomiast wiceprzewodniczącym został prof. med. Władysław Dybowski – członek zarządu The International Federation of Sports Medicine (FIMS).

Drugi Zjazd Naukowy Polskich Lekarzy Sportowych odbył się w Zakopanem w lutym 1939 roku podczas Międzynarodowych Zawodów The International Ski Federation w narciarstwie nordyckim i alpejskim. Po drugiej wojnie światowej w 1947 roku reaktywowano działalność Stowarzyszenia z inicjatywy dr med. Juliusza Majkowskiego – pierwszego prezesa Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych w powojennej Polsce. Rozwój nauk medycznych i nauk o sporcie oraz dążenie środowiska sportowo-lekarskiego do nadania stowarzyszeniu roli integrującej działania naukowe i organizacyjne w dziedzinie medycyny sportowej spowodowało rozszerzenie formuły członkowskiej Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych i przekształcenie w Polskie Towarzystwo Medycyny Sportowej (PTMS) podczas IX Zjazdu Naukowego Stowarzyszenia Lekarzy Sportowych w Łodzi w listopadzie 1961 roku. Pierwszym prezesem PTMS został lekarz fizjolog Włodzimierz Jan Missiuro – w latach 1942–1946 profesor Polskiego Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie w Edynburgu, od 1946 roku profesor Uniwersytetu Łódzkiego i Akademii Medycznej w Warszawie.

Polskie Towarzystwo Medycyny Sportowej w ponad 80-letniej historii odegrało kluczową rolę w rozwoju opieki medycznej nad człowiekiem aktywnym ruchowo poprzez koordynację systemu poradnictwa sportowo-lekarskiego i prowadzenie szkoleń do specjalizacji w dziedzinie medycyny sportowej zapewniającej uprawnienia do pełnego orzecznictwa sportowo-lekarskiego, kursów ABC Medycyny Sportowej wprowadzających do specjalizacji w dziedzinie medycyny sportowej oraz organizacji zjazdów naukowych i kongresów międzynarodowych, publikacji książek i artykułów naukowych oraz opracowywania rekomendacji PTMS dotyczących aktywności fizycznej w aktualnych problemach zdrowotnych.